Skip to main content

Crash 4 april 1943, ter hoogte van het eiland Tiengemeten

Op zaterdag 3 april 1943, omstreeks 19:56 uur uur, steeg de viermotorige zware bommenwerper van het type Handley Page Halifax, Mk.II met serienummer DT723 en rompcode LQ-F (F for Freddy) op van haar basis RAF Leeming, gelegen in het Engelse graafschap Yorkshire. De bommenwerper behoorde tot het R.C.A.F. (Canadese) No. 405 (Vancouver) squadron dat tot voor kort deel uitmaakte van het Britse Coastal Command. De LQ-F maakte deel uit van een aanvalsmacht van 348 bommenwerpers die voor die nacht de Duitse stad Essen als aanvalsdoel hadden. De vaste bemanning van de LQ-F was zeer ervaren en had al ca. 25 operationele missies gevlogen. 

Voor deze aanval had de LQ-F een achtste bemanningslid aan boord. Dit was 2e piloot F/S Keith Perry. Hij moest ervaring opdoen om bij een volgende missie piloot te worden bij een andere bemanning. 

Dit was de eerste aanval waarin meer dan 200 Lancaster bommenwerpers werden ingezet (225).   

Verder werden er ook 113 Halifax bommenwerpers ingezet, waaronder de LQ-F.

Nadat de LQ-F samen met de andere bommenwerpers hun bommen hadden afgeworpen vanaf een hoogte van 6000 meter, vloog de LQ-F weer terug naar de basis in Engeland. Echter kort nadat de bommen afgeworpen waren, werd de LQ-F, die nog in de buurt van Essen vloog, gevangen in een zoeklicht waardoor het beruchte 88mm luchtafweer in actie kwam. Hierdoor werd de LQ-F meermaals geraakt door scherven van de luchtafweergranaten met ogenschijnlijk geringe schade. Eén granaat ging tussen de benen van Bill Hoddinott door die op zijn buik achter een patrijspoort lag in de bodem van het vliegtuig, op de uitkijk voor nachtjagers.  

Piloot Jim Lago liet vervolgens de zware bommenwerper om zijn as rollen om aan de luchtafweer te ontkomen. Dit lukte maar omdat de piloot de bommenwerper te ver liet doorrollen, vloog de bommenwerper op zijn rug. Met veel moeite slaagde Jim Lago erin het toestel weer recht te trekken. Door deze manoeuvre waren de instrumenten, waaronder het kompas, echter in de war geraakt, en kwamen zij iets ten zuiden van de oorspronkelijke retourvlucht uit. 

De rugkoepelschutter Ray Waugh, die naast Bill Hoddinott, eveneens tot telegrafist was opgeleid, hoorde vervolgens dat de Duitse luchtverkeersleiding een nachtjager naar hun locatie praatte.  

De staartschutter sergeant Armand (Granny) Granbois zag vervolgens dat een Duitse nachtjager van het type Ju-88 vanaf circa 1000 meter afstand het vuur opende op de LQ-F. Lichtspoormunitie vloog langs beide zijden van de staartkoepel van de LQ-F. Toen de JU-88 tot op een afstand van 500 meter was genaderd, slaagde de staartschutter Armand Granbois erin om de nachtjager te raken met zijn staartgeschut waardoor de nachtjager weg draaide. 

Echter was de LQ-F inmiddels geraakt in de linker binnenmotor (motor nr.2) die hierdoor in brand was gevlogen. De motor ging hierdoor spinnen waardoor de bommenwerper in een vlakke spiraal omlaag stortte. Beide piloten slaagden er niet in om de bommenwerper onder controle te krijgen. Toen de bommenwerper gedaald was tot een hoogte van 3600  meter, besloot de bemanning om het toestel per parachute te verlaten. Navigator John Colwell was van mening dat zij toen nog boven land vlogen.

Bommenrichter Walter Beatty sprong als eerste uit de neerstortende bommenwerper. Als laatste sprongen piloot Jim Lago en staartschutter Armand Granbois. Omstreeks 23:44 uur stortte de Halifax bommenwerper in het Haringvliet, nabij het eiland Tiengemeten.

Toen Armand Granbois aan zijn parachute afdaalde hoorde hij een fluitje van een van de andere bemanningsleden. Dit fluitje wat aan de kraag hing van ieder vliegjack, was om het de bemanningsleden mogelijk te maken elkaar na de landing te vinden. Armand Granbois vermoedde dat dit fluitje afkomstig was van Walter Beatty die als eerste was gesprongen en mogelijk in het water terecht was gekomen. 

Allen slaagden erin om uit het toestel te springen en daalden af aan hun parachute. Vijf van hen, waaronder de staartschutter Armand Granbois, kwamen over de gehele lengte van het eiland Tiengemeten aan. 

Piloot P/O (2e Lt.) Jim Lago landde op de oostpunt van het eiland. 
Boordwerktuigkundige sergeant William (Bill) Phipps en radiotelegrafist/schutter F/O (1e Lt.) William (Bill) Hoddinott landden in het midden van het eiland. 
F/O (1e Lt.) John Colwell landde op de westpunt. 
Rugkoepelschutter F/S Ray Waugh landde op 30 meter van de waterkant, vermoedelijk ook ergens op het eiland Tiengemeten of in de Hoeksche Waard en werd eveneens krijgsgevangen gemaakt.

2e piloot F/S (2e Lt.) Keith Perry kwam vermoedelijk neer nabij Oud-Beijerland in de Hoeksche Waard waar ook hij op 4 april 1943 ook krijgsgevangen werd gemaakt. Na een verblijf in Stalag Luft 3 nabij Zagan in Polen, werd hij in juni 1943 overgeplaatst naar Stalag Luft VI nabij Heydekrug, Oost Pruisen, nu Macikai, gelegen in de gemeente Šilutė, Litouwen. Aldaar overleed hij ten gevolge van leverfalen.
Hij werd begraven in een veldgraf ten noorden van het krijgsgevangenkamp. Ten gevolge van de Russische opmars raakte onder andere zijn veldgraf vermist. Pas in 2021 werd zijn veldgraf na opsporingen ontdekt, waarna besloten werd dit graf, conform de voorschriften van de Commonwealth War Grave Commission, niet te verplaatsen.  

Omdat er vanaf het eiland erg weinig ontsnappingsmogelijkheden waren, alleen naar Goeree-Overflakkee en de Hoeksche Waard gaven de gesprongen militairen zichzelf over aan de Duitse bezetters die vanaf vliegveld Waalhaven naar de Hoeksche waard waren gekomen.

Van één bemanningslid werd niets meer vernomen, omdat deze vermoedelijk in het Hollands Diep terecht was gekomen. Dit was bommenrichter F/S Walter Stanley Beatty.

Bronnen

Laatst bijgewerkt 7 april 2025